Mostrando entradas con la etiqueta mujeres. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta mujeres. Mostrar todas las entradas

lunes, 26 de enero de 2015

Nuevas promesas #1: María de Nilo, tejidos puros

Buenos días. ¿Qué tal estamos hoy? ¿Con ganas de afrontar el lunes? Pues para que se os haga más ameno, hoy en Lastrend/Charlas de café, os traemos una nueva entrevista, esta vez a María de Nilo, una joven tejedora gallega que poco a poco se va abriendo paso a base de formación, duro trabajo y unos productos de gran calidad hechos con tejidos naturales y elaborados completamente a mano. Vamos, una maravilla. Y como en Lastrend/Charlas de café nos encanta conocer y ayudar a difundir, dentro de nuestras modestas posibilidades, a estas jóvenes promesas no podíamos dejar de entrevistar a María, a la que además tengo la suerte de conocer personalmente y de la que puedo afirmar que es una persona increíble.  Asi que sin más os dejo con ella. Una matización, dado que María se expresa en gallego la entrevista está hecha en este idioma, pero como soy consciente de que hay lectores que no lo entienden también esta traducida al castellano (entre paréntesis y en cursiva). Y dicho esto, nada más, disfrutad de la entrevista.

¿Quen se agocha detrás de María de Nilo
(¿Quién se esconde detrás de Maria de Nilo?)
-Pois María de Nilo son eu mesma, María a da casa de Nilo, como me coñecen en Celeiro, que é de onde son. É un nome máis persoal aínda ca o meu apelido, un nome que identifica de onde veño pero tamén cara a onde estou indo. Nilo é tamén o nome do meu fillo que está  a piques de cumprir agora 3 anos, xusto o tempo que levo intentando sacar adiante o proxecto. 
-(Pues María de Nilo soy yo misma, María de la casa de Nilo, como me conocen en Celeiro, que es de donde vengo pero también hacía donde estoy yendo. Nilo es también el nombre de mi hijo que está a punto de cumplir ahora 3 años, justo el tiempo que llevo intentando sacar adelante el proyecto)

charlas de café lastrend maria de nilo artesanía moda portabebés mantas maternidad paternidad entrevista jóvenes promesas galicia helena loermans

¿Como xorde este proxecto? 
(¿Cómo surge este proyecto?)
-Levaba un tempo metida na rutina do traballo con gana de dar un cambio e facer algo que realmente me apaixoase. A mellor compañeira da rutina é a desidia así que tivo que nacer o meu pequerrecho para facerme reaccionar. É realmente esto o que quero facer coa miña vida? A vida é curta e hai que disfrutala ao máximo. Investimos demasiado tempo das nosas vidas traballando como para non pararse a pensar un momento como facelo da mellor forma posible. Así que á necesidade de atopar a miña voz propia xuntouse tamén outra necesidade que ata o ano 2012 non existía: conciliar traballo e familia, pasar o máximo tempo posible con eles, é máis, mesmo traballar xunto a eles.
A min gustábame o téxtil, os fíos, o traballo coas mans... o feito de traballar na Fundación Centro Galego da Artesanía e do Deseño coñecendo cada día o traballo dos artesáns que traballan en Galicia tamén axudou :)
Pero a realidade é que non tiña ningún tipo de formación no oficio, era unha sensación moi estraña, de repente tiña clarísimo que quería dedicarme o resto da miña vida a ser tecedeira e nin sequera tiña unha peza feita toda por min.
Comecei a formarme con varias artesás, sempre co bebé enriba e sempre co apoio do meu home que moitas veces me tiña que acompañar para que puidese aproveitar os cursos. Grazas a isto coñecín dúas profesionais xeniais que traballan en Galicia, Ana Castro e Anna Champenney, das que espero seguir aprendendo toda a miña vida porque teñen un traballo moi interesante, cada unha no seu estilo porque fan cousas moi diferentes. 
E a partir de aí botei a andar, vou moi pouquiño a pouco, tentando facer as cousas con calma e buscando o meu espazo e o meu estilo propio.  María de Nilo é aínda un proxecto pequeniño e en proceso de creación, aínda ten que acabar de definirse e de evolucionar. 
-(Llevaba un tiempo metida en la rutina del trabajo con ganas de dar un cambio y hacer algo que realmente me apasionara. La mejor compañera de la rutina es la desidia asi que tuvo que nacer mi pequeño para hacerme reaccionar. ¿Es realmente esto lo que quiero hacer con mi vida? La vida es corta y hay que disfrutarla al máximo. Invertimos demasiado tiempo de nuestras vidas trabajando como para no pararse a pensar un momento cómo hacerlo de la mejor forma posible. Asi que a la necesidad de encontrar mi propia voz se juntó también otra necesidad que hasta el año 2012 no existía: conciliar trabajo y familia, pasar el máximo tiempo posible con ellos, y más incluso, trabajar junto a ellos.
A mi me gustaba el textil, los hilos, el trabajo con las manos... el hecho de trabajar en la Fundación Centro Galego da Artesanía e do Deseño conociendo cada día el trabajo de los artesanos que trabajan en Galicia también ayudó :). Pero la realidad es que no tenía ningún tipo de formación en el oficio, era una sensación muy extraña, de repente tenía clarísimo que quería dedicarme el resto de mi vida a ser tejedora y ni siquiera tenía una pieza hecha por mi.
Comencé a formarme con varias artesanas, siempre con el bebé encima y con el apoyo de mi marido que muchas veces me tenía que acompañar para que pudiera aprovechar los cursos. Gracias a esto conocí a dos profesionales geniales que trabajan en Galicia, Ana Castro y Anna Champenney, de las que espero seguir aprendiendo toda mi vida porque tienen un trabajo muy interesante, cada una en su estilo porque hacen cosas muy diferentes.
Y a partir de ahí eché a andar, voy muy poquito a poco, intentando hacer las cosas con calma y buscando mi espacio y estilos propio. María de Nilo es aún un proyecto pequeño y en proceso de creación, aunque tiene que acabar de definirse y evolucionar).

charlas de café lastrend maria de nilo artesanía moda portabebés mantas maternidad paternidad entrevista jóvenes promesas galicia helena loermans

Tódolos productos están elaborados con tecidos naturais e a man, ¿que proceso de traballo segues? ¿É preciso algún tratamento previo dos materiais? 
(Todos los productos están elaborados con tejidos naturales y a mano, ¿qué proceso de trabajo sigues? ¿es necesario un tratamiento previo de los materiales?)
-O primeiro que fago é o deseño da peza, penso na súa funcionalidade, no material, na forma, na cor e no patrón, en como podo adaptar todo isto ao tear co que eu traballo e como podo planificar o proceso de produción. Os materiais non precisan dun tratamento previo, aínda que si se lavan as pezas xusto cando se rematan e antes de poñelas á venda para eliminar o apresto que adoitan traer os fíos e comprobar se a peza encolle un pouquiño.
-(Lo primero que hago es el diseño de la pieza, pienso en su funcionalidad, en el material, en la forma, en el color y en el patrón, en cómo puedo adaptar todo esto al telar con el que trabajo y cómo puedo planificar el proceso de producción. Los materiales no necesitan de un tratamiento previo, aunque si se lavan las piezas justo cuando se terminan y antes de ponerlas a la venta para elimiar el apresto que suelen trater los hilos y comprobar si la pieza encoge un poco).


Portabebés, mantas, bufandas, ¿hai algún producto polo que teñas preferencia ou que sexa máis demandado? 
(Portabebés, mantas, bufandas, ¿hay algún producto por el que tengas preferencia o que sea más demandado?)
-María de Nilo xurdiu enfocado aos produtos para bebés, posto que eu mesma atopei que había moi pouca oferta cando naceu o meu fillo. Case todo o que se atopaba era demasiado clásico ou senón tiñas a opción de Ikea. Non se atopaban mantas de boa calidade con outro tipo de deseño, para outro tipo de gusto. Creo que nos últimos anos as mamás e os papás buscamos vestir os nosos fillos doutro xeito, no que a cor e o deseño son elementos clave, e a miña intención era ofrecer todo iso a través de pezas tecidas á man, producidas unha á unha e empregando fibras naturais.
-(María de Nilo surgió enfocado a los productos para bebés, puesto que yo misma encontré que había muy poca oferta cuando nació mi hijo. Casi todo lo que encontraba era demasiado clásico o sino tenías la opción de Ikea. No se encontraban mantas de buena calidad con otro tipo de diseño, para otro tipo de gusto. Creo que en los últimos años las mamás y los papás buscamos vestir a nuestros hijos de otro modo, en el que el color y el diseño son elementos clave, y mi intención era ofrecer todo esto a través de piezas tejidas a mano, producidas una a una y utilizando fibras naturales).

charlas de café lastrend maria de nilo artesanía moda portabebés mantas maternidad paternidad entrevista jóvenes promesas galicia helena loermans

Traballaches con Helena Loermans, unha experta na arte do telar, ¿como foi a experiencia? 
(Has trabajado con Helena Loermans, una experta en el arte del telar, ¿cómo ha sido la experiencia?)
-A experiencia con Helena foi incrible e moi intensa. O primeiro contacto foi un curso de 2 semanas no seu atelier nas que creo que me namorei do seu xeito de traballar, do seu gusto ao combinar as cores e da súa enerxía. Acordamos repetir pero nunha estancia máis prolongada e fixémolo a través do programa Erasmus para novos emprendedores. Estiven con ela case dous meses a comezos de 2014 e a experiencia non puido ser máis enriquecedora. Ensinoume o día a día nun taller de tecido artesanal, os materiais, os deseños, a planificación da produción, o marketing, os provedores. Con ela lancei o meu blog a modo de diario da estancia en Odemira e despois a páxina do facebook, fixemos unha feira de venda directa, lanzamos un novo produto... Foi unha aprendizaxe moi completa.
De Ana Castro e de Anna Champeney podo afirmar que son mestras xeniais e boas persoas. De Helena podo falar ademais como compañeira de traballo, como socia de proxecto porque xuntas lanzamos o proxecto dos portabebés e sempre me tratou como unha igual, no momento no que entrei pola porta do seu estudio eu era María tecedeira e deseñadora e a miña voz importaba tanto como a dela. Eramos dúas emprendedoras cheas de ilusión e de enerxía, cada día saía do taller con mil ideas novas na cabeza... Helena é desas persoas que che fan crer que todo é posible se o desexas e se apostas polo que queres, desas persoas que che fan pensar en positivo sempre.
-(La experiencia con Helena fue increíble y muy intensa. El primer contacto fue un curso de dos semanas en su atelier en las que creo que me enamoré de su forma de trabjar, de su gusto al combinar los colores y su energía. Acordamos repetir pero en una estancia más prolongada y lo hicimos a través del programa Erasmus para nuevos emprendedores. Estuve con ella casi dos meses a comienzos de 2014 y la experiencia no pudo ser más enriquecedora. Me enseñó el día a día en un taller de tejido artesanal, los materiales, los diseños, la planificación de la producción, el marketing, los proveedores. Con ella lancé mi blog a modo de diario de la estancia en Odemira y después la página de Facebook, hicimos una feria de venta directa, lanzamos un nuevo producto... Fue un aprendizaje muy completo. 
De Ana Castro y de Anna Champeney puedo afirmar que son maestras geniales y buenas personas. De Helena puedo hablar además como compañera de trabajo, como socia de proyecto porque juntas lanzamos el proyecto de los portabebés y siempre me trató como una igual, en el momento en que entré por la puerta de su estudio yo era María tejedora y diseñadora y mi voz importaba tanto como la suya. Eramos dos emprendedoras llenas de ilusión y de energía, cada día salía del taller con mil ideas nuevas en la cabeza... Helena es de esas personas que te hacen creer que todo es posible si lo deseas y si apuestas por lo que quieres, de esas personas que te hacen pensar en positivo siempre).

Agora, algúns dos teus productos pódense adquirir na tenda online británica Desingners/Makers, ¿como foi esta expansión? 
(Ahora, algunos de tus productos, se pueden adquirir en la tienda online británica Desingners/Makers, ¿cómo ha sido esta expansión?)
-A miña idea sempre foi vender a través de internet, en portais especializados que xa contan cun público que busca este tipo de pezas. Polo menos agora ao principio, que teño que dar a coñecer a miña marca, creo que o máis lóxico é confiar nos profesionais que se dedican a comercializar artesanía por internet para intentar chegar a ese mercado que busco. O do Reino Unido foi simplemente porque nese país contan con moitas tendas online con ese perfil e decidín probar. En España aínda hai moi poucas, entrei en contacto xa cun par delas pero a cousa vai máis lenta.
-(Mi idea siempre fue vender a través de internet, en portales especializados que ya cuentan con un público que busca este tipo de piezas. Por lo menos ahora al principio, que tengo que dar a conocer mi marca, creo que lo más lógico es confiar en los profesionales que se dedican a comercializar artesanía por internet para intentar llegar a ese mercado que busco. Lo del Reino Unido fue simplemente porque en ese páis cuentan con muchas tiendas online con ese perfil y decidí probar. En España aún hay muy pocas, entré en contacto con un par de ellas pero la cosa va más lenta).

charlas de café lastrend maria de nilo artesanía moda portabebés mantas maternidad paternidad entrevista jóvenes promesas galicia helena loermans

Portugal e o Reino Unido xa coñecen as túas creacións, ¿que pasa no teu propio país? ¿é difícil facerse un oco aquí en España traballando como artesá? 
(Portugal y el Reino Unido ya conocen tus creaciones, ¿qué pasa en tu propio país? ¿es difícil hacerse un hueco aquí en España trabajando como artesana?)
-Creo que o difícil en España é atopar esas plataformas de distribución, sobre todo online. Aquí está xurdindo moita xente que quere facer cousas diferentes pero polo que estou vendo distribúen a través das súas propias web ou en feiras. Eu non creo moito nas feiras de venda directa, polo menos as que coñecín ata o de agora. Non creo que sexa o sitio onde vaia o tipo de cliente ao que eu quero chegar ou cando menos non vai mentalizado para facer o investimento que precisarían as pezas de artesanía. Quizais habería que reinventar o concepto de feira e tratar de vender as pezas en eventos de doutro tipo.
Por outro lado, como no que me estou centrando polo de agora é na venda online, a verdade é que en España non atopei moitos sitios web especializados nos que poder vender as pezas. Teño tenda en Etsy e sei que hai algunha outra dese tipo pero nesas plataformas tan grandes faise moi difícil diferenciar un produto artesán de calidade doutro tipo de pezas máis próximas ás manualidades que aos oficios artesanais. No Reino Unido hai moitas plataformas especializadas aínda que moitas son exclusivas para artistas británicos ou asentados alá.
-(Creo que lo difícil en España es encontrar esas plataformas de distribución, sobre todo online. Aquí está surgiendo mucha gente que quiere hacer cosas diferentes pero por lo que estoy viendo distribuyen a través de sus propias webs o en ferias. Yo no creo mucho en las ferias de venta directa, por lo menos las que he conocido hasta ahora. No creo que sea el sitio donde vaya el tipo de cliente al que yo quiero llegar o cuanto menos no va mentalizado para hacer la inversión que necesitarían las piezas de artesanía. Quizás habría que reinventar el concepto de feria y tratar de vender las piezas en eventos de otro tipo.
Por otro lado, como en lo que me estoy centrando por lo de ahora es en la venta online, la verdad es que en España no encontré muchos sitios webs especializados en los que poder vender las piezas. Tengo tienda en Etsy y sé que hay alguna otra de ese tipo pero en esas plataformas tan grandes se hace muy difícil diferenciar un producto artesano de calidad de otro tipo de piezas más próximas a las manualidades que a los oficios artesanales. En el Reino Unido hay muchas plataformas especializadas aunque muchas son exclusivas para artistas británicos o asentados allí). 

charlas de café lastrend maria de nilo artesanía moda portabebés mantas maternidad paternidad entrevista jóvenes promesas galicia helena loermans

Moitas veces se acusa aos artesáns de cobrar un prezo moi elevado polos seus productos pero non se ten en conta o tempo que se adica á elaboración dos mesmos, ¿como se valora o fizar un prezo a un producto tan elaborado como o teu? 
(Muchas veces se acusa a los artesanos de cobrar un precio muy elevado por sus productos pero no se tiene en cuenta el tiempo que se le dedica a la elaboración de los mismos, ¿cómo se valora el fijar un precio a un producto tan elaborado como el tuyo?)
-Fixar os prezos é das cousas que máis complicadas me parecen... creo que non falei nunca con ningunha tecedeira á que non lle pedira consello sobre o tema... é unha cuestión moi complicada porque para que o traballo che dea para vivir tes que cobrar un prezo elevado no que se inclúen os materiais, o deseño, a elaboración, os remates, etc. Moralmente non me gustaría cobrar un prezo demasiado elevado porque non quero facer pezas para minorías pero tampouco se poden tirar os prezos á baixa, nin sequera mentres se está empezando, porque non se trata só de que a min non me importe perder cartos un par de anos mentres me establezo, senón que o que eu faga cos prezos aféctalle a todo o sector no seu conxunto. Hai que valorar a artesanía porque se trata do produto máis completo que existe no mercado. Ten unha historia detrás, un oficio, unha tradición, un deseño, un proceso de elaboración manual e o resultado é unha peza única e con carácter. E comprar artesanía tamén é apoiar este método de traballo, é permitir que os artesáns se sigan dedicando ao seu oficio, que poidan vivir do seu traballo.
-(Fijar los precios es una de las cosas que más complicadas me parecen... creo que no hablé nunca con ninguna tejedora a la que no le pidiera consejo sobre el tema... Es una cuestión muy complicada porque para que el trabajo te dé para vivir tienes que cobrar un precio elevado en el que se incluyen los materiales, el diseño, la elaboración, los remates, etc. Moralmente no me gustaría cobrar un precio demasiado elevado porque no quiero hacer piezas para minorías pero tampoco se pueden tirar los precios a la baja, ni siquiera mientras se está empezando, porque no se trata solo de que a mi no me importe perder dinero un par de años mientras me establezco, sino que lo que yo haga con los precios afecta a todo el sector en su conjunto. Hay que valorar la artesanía porque se trata del producto más completo que existe en el mercado. Tienen una historia detrás, un oficio, una tradición, un diseño, un proceso de elaboración manual y el resultado es una pieza única y con carácter. Y comprar artesanía también es apoyar este método de trabajo, es permitir que los artesanos se sigan dedicando a su oficio, que puedan vivir de su trabajo).

charlas de café lastrend maria de nilo artesanía moda portabebés mantas maternidad paternidad entrevista jóvenes promesas galicia helena loermans

¿Como valoras o papel de internet á hora de difundir o teu traballo?
(¿Cómo valoras el papel de internet a la hora de difundir tu trabajo?)
-No punto no que estou agora mesmo internet é a peza clave para difundir o meu traballo. Creo que é a ferramenta idónea para testear o mercado e ver se funcionan as pezas porque o feedback é inmediato.  Ademais, cun neno pequeno é o xeito ideal para vender, dende casa, sen me ter que desprazar do meu taller nin separarme da familia.
-(En el punto en el que estoy ahora mismo internet es la pieza clave para difundir mi trabajo. Creo que es la herramienta idónea para testear el mercado y ver si funcionan las piezas porque el feedback es inmediado. Además, con un niño pequeño es la forma ideal para vender, desde casa, sin tenerme que desplazarme de mi taller ni separarme de la familia).

E xa para rematar, ¿que proxectos tes a curto-medio prazo?
(Y ya para terminar, ¿qué proyectos tienes a corto-medio plazo?)
-O primeiro que teño pendente é aprender algo sobre tintes. Atopo moitos problemas á hora de atopar os materiais, especialmente coa cor e gustaríame ter un coñecemento básico sobre o tema por se me podo plantexar nun futuro preparar as miñas propias paletas de cor. En canto ás pezas, gustaríame retomar o proxecto Wrap Weavers que tiña con Helena Loermans e tecer portabebés, ademais doutro tipo de pezas para adultos.
-(Lo primero que tengo pendiente es aprender algo sobre tintes. Encuentro muchos problemas a la horas de econtrar los materiales, especialmente con el color y me gustaría tener un conocimiento básico sobre el tema por si me puede plantear en un futuro preparar mis propias paletas de color. En cuanto a las piezas, me gustaría retomar en proyecto Wrap Weavers que tenía con Helena Loermans y tejer portabebés, además de otro tipo de piezas para adultos).

¿Os ha gustado la entrevista? ¿Y los trabajos? Impresionantes, ¿verdad? Pues si os ha gustado todo, no dudéis en compartir la entrevista en vuestras redes sociales y en seguir a María de Nilo en su web, su página de Facebook y su Twitter. Y recordad que podéis adquirir las creaciones de María de Nilo en la tienda online Desingners/Makers y en Etsy  ¡Qué tengáis muy buena semana!

viernes, 27 de junio de 2014

Bailando con la pureza

La semana pasada leía en 20 minutos una noticia que me llamó mucho la atención. Es un poco antigua y quizás muchos de vosotr@s ya la habéis visto, pero quería acerme eco de la misma. Se trata del reportaje fotográfico que el sueco David Magnusson (1983) ha plasmado en su proyecto Purity (Pureza), publicado ahora en un libro por la editorial sueca Max Ström. En él, retrata a padres e hijas de los estados de Luisiana, Colorado y Arizona que han decidido participar en los llamados Purity Balls (bailes de la pureza).


Por lo visto, estos bailes  son un invento reciente creado por Randy y Lisa Wilson, un matrimonio de Colorado Springs (Colorado, EEUU) para sus cinco hijas en 1998. Se trata de una ceremonia colectiva de corte cristiano y es un compromiso de virginidad de las niñas o chicas protagonistas, que optan con fervor religioso por "una vida de pureza" hasta el día en que se unan en un matrimonio siempre "entregado, fiel y de por vida". Los padres juran defender la virginidad de las hijas en un discurso en el que declaran "ante Dios" que serán "la autoridad y la protección" de esa "pureza". Además, el padre promete no engañar a la madre de la muchacha y conservar pura el alma. Numerosos padres deslizan un anillo de pureza en el dedo de su hija o les ofrecen una pulsera de castidad. La joven puede entregar esta joya a su marido la noche de bodas.El ritual, con todo el boato de una boda, termina con un simbólico baile que recuerda al de unos novios recién casados.



Y yo, anodadada que me quedo. Ya conocía el tema de los anillos de la pureza. De hecho, en Padre de Familia hay un episodio fantástico en el se aborda con toda la ironía de la que hace gala esta serie. Pero de ahí a los bailes de la pureza... No sé, no me parece muy sano para el desarrollo emocional de estas niñas. Algunas son demasiado pequeñas. Pero claro, la cultura estadounidense en ese aspecto es bastante diferente al europeo. Allí es preferible que los niños estén en contacto con las armas que con temas sexuales. ¿No sería más sano enseñarles a tener relaciones sexuales sanas y con la correspondiente protección? ¿Y porqué sólo un baile de la pureza para chicas? ¿Qué pasa, que los hombres no tienen que mantenerse vírgenes para sus futuras esposas? Creo sinceramente que detrás de estas ceremonias se esconde un machismo enorme que no hace sino reproducir modelos sociales anticuados y que coartan la capacidad de decisión de la mujer.

 ¿Qué pensáis vosotr@s? ¿Qué os parecen estos bailes de la pureza?


lunes, 9 de junio de 2014

Tiempo de Empoderamiento femenino

Buenas tardes. ¿Qué tal habéis pasado el fin de semana? Espero que de maravilla. Antes de entrar en el tema que quiero tratar hoy, tengo que agradeceros a todos el apoyo que estáis brindando a Lastrend en su vuelta. No podría haber tenido una acogida más calurosa. Miles de gracias a tod@s los que estáis siguiendo el blog y apoyándolo en las diferentes redes sociales en la que tengo perfil. Y ahora, al lío.

Como os comentaba en la entrada de presentación, en estos dos años de silencio me he convertido en madre. Y desde entonces, no sólo he descubierto de qué va realmente esto de la maternidad (me he dado cuenta de la cantidad de tópicos y mitos que la rodean), sino que he descubierto muchos tipos de maternidades y terminos relacionados con la misma y uno de los que más me ha llamado la atención es el de Empoderamiento.

A lo mejor, much@s ya sabéis de que se trata, pero a otr@s igual os suena a chino. No me voy a extender mucho en su definición, que para eso esta la wikipedia, aunque para los perezosos que no quieran pinchar en el enlace decir que el empoderamiento se refiere a un proceso mediante el cual las personas fortalecen sus capacidades, confianza, visión y protagonismo en cuanto que forman parte de un grupo social, para impulsar cambios positivos en las situaciones en las que viven. Sin embargo, este termino tan general se ha concretado en el ámbito femenino como el proceso de cambio en el que las mujeres aumentan su acceso al poder y como consecuencia se transforman las relaciones desiguales de poder entre los géneros.

El empoderamiento femenino ha llegado a todos los ámbitos: económico, cultural, político, tecnológico... Y también al ámbito de la maternidad, donde las mujeres reclaman tomar sus propias decisiones y que estas se respeten. Y ello, va unido a una forma diferente de hacer las cosas, va unido al parto respetado, a la crianza con apego, al colecho, a la lactancia prolongada, a organizar un plan de vida en el que tengan cabida nuestros anhelos y nuestros deseos. Y ello no siempre es fácil. Siempre hay voces que cuestionan, que critican y que, incluso coaccionan. Es por ello que creo que para que una mujer pueda empoderarse debe de contar con grandes e incondicionales apoyos: de otras mujeres, de su familia y amigos y de su pareja porque a veces por mucho que un@ luche necesita el apoyo de otr@s para lograr su objetivo final.

Y vosotr@s ¿qué pensáis sobre el empoderamiento? ¿Conociáis este término?

jueves, 5 de junio de 2014

Retomando Charlas de Café


El 12 de marzo de 2012 fue la última vez que publiqué una entrada en Charlas de Café, un blog que nació en 2010 con la idea de recopilar temas interesantes para las mujeres. No sólo moda, maquillaje o cotilleos, sino también otros temas en los que notaba una carencia de contenidos dirigidos a nosotras como videojuegos, sexo o deportes.

Mi silencio no se debió a otra cosa que a una serie de cambios importantes: pérdida de trabajo y una pronta maternidad, con todos los preparativos que ello conlleva. Desde entonces, los cambios se han sucedido rápidamente: aprender a ser madre, combinar el trabajo con esa enorme responsabilidad, cambios laborales... En definitiva, una situación que no permitía retomar mi actividad bloggera.

Sin embargo, dos años y tres meses después, recupero Charlas de Café. No lo voy a negar, quizás si no fuera por el curso de Community Mannager que realizo actualmente no lo habría hecho, pero así son las cosas y, una vez, tomada la decisión la afronto con ilusión y con la esperanza de mantener el espíritu con el que nació este blog. 

Eso sí, una nueva etapa se merecía una nueva imagen que, quizás se acerque más a cómo me siento ahora mismo y espero os guste.

Sólo una cosa más: gracias a todos los que habéis estado ahí incluso cuando el blog estaba inactivo y gracias por adelantado a todos los que os acerquéis a este pequeño rincón a partir de ahora.  Espero que lo disfrutéis tanto como yo.

miércoles, 5 de octubre de 2011

Ellas también juegan


El viernes 22 de enero de 2010 -como pasa el tiempo- nacía Lastrend. Y lo hacía presentando el blog de Mudega, un blog hecho por y para mujeres deportistas. Pues año y medio después y a través de Facebook descubríamos el perfil de Ellas también juegan, una página que pretende recoger las victorias y el trabajo de las mujeres deportistas. Con un poco de retraso, por lo cuál me gustaría disculparme, aquí os presento esta página que se centra en "buscar el lado femenino del deporte en Galicia como temática". Según se puede leer en su perfil de Facebook, Ellas también juegan tiene como objetivo aportar su "granito de arena para sacar a la mujer vinculada al deporte del ostracismo al que como sociedad la relegamos en ocasiones. Asumiendo como periodistas nuestra parte de culpa en su falta de visibilidad, aspiramos a ayudar a moverlas del rincón en el que las colocamos los medios de comunicación". Noticias y artículos de opiniónayudan en esta labor. Y desde Lastrend felicitamos y agradecemos esta iniciativa que, esperamos, dure mucho tiempo.

Más información en Ellas también juegan.

miércoles, 29 de junio de 2011

Turquía en femenino

Hace ya unas semanas que había encontrado este artículo y, para no olvidarme, me lo envié al correo. A pesar de todo, no lo había vuelto a ver hasta este fin de semana, en el que me dediqué a revisar correos antiguos. Asi que, antes de que se me vuelva a olvidar, aquí os lo dejo. Se trata de un artículo de El País en el que se hace eco de una publicación escrita enteramente por mujeres que recoge la sátira más amarga del machismo turco, Bayan Yani. En ella, 20 mujeres -muchas de las cuales han hecho la carrera de Bellas Artes y otras tienen su propia galería o trabajan para diferentes medios de comunicación- tratan en las tiras cómicas que publican en Bayan Yani temas como el sexo, la política, la religión o los malos tratos, algo que afecta al 42% de las mujeres turcas, como se puede ver en la tira de abajo en la que un hombre apuñala a una mujer en medio de la calle. La gente corre a su rescate : “La están matando” “No lo hagas”. En la siguiente viñeta el hombre grita “No te divorciarás de mi” mientras remata la faena. Los rescatadores se giran, indiferentes “cosas de familia” “volvamos a lo nuestro”.

Las protagonistas de estas tiras son amas de casas que cotillean sobre la vida conyugal, jóvenes que despiertan a la sexualidad o mujeres veladas que comparten experiencias con chicas sin velo. Bayan Yani nació como un número especial de LeMan para el 8 de marzo, día internacional de las mujeres, pero la espectacular acogida de los lectores la transformó en una publicación permanente. Una iniciativa realmente interesante en un país donde la mayor parte de las mujeres siguen estando bajo el yugo de sus padres, hermanos y maridos.

Artículo completo El País.

miércoles, 9 de marzo de 2011

Música y actividades para unir mujeres


A Coruña se convierte este sábado, día 12, y por tercer año consecutivo en el centro de las actividades del Festival Mulleresarte+parte. Con el objeto de conmemorar el Día Internacional de la Mujer, que se celebra cada 8 de marzo, la concellería de Igualdade de la ciudad herculina organiza este certamen lleno de actividades, artes plásticas, música, performances, exhibiciones y un concierto a cargo de los grupos Ojos de Brujo, Chotokoeu y Duplo Son.
Las actividades de este festival tendrán lugar a partir de las 18:00 horas en el recinto ferial de Expocoruña y se dividen en la Exposición en Femenino, el Concurso Iguais, el espectáculo de equilibrismo de la Compañía Duelirium y el concierto, para el que ya se pueden adquirir las entradas a un precio de 12,10 euros.

Más información en Guía Go y en el perfil de Facebook del festival.

lunes, 21 de febrero de 2011

Y me parece muy bien

Pues sí. Me alegra ver esta noticia "Condenan a prisión a una mujer por mentir ante el juez en un caso de malos tratos". Y es que escaso favor nos hace a las mujeres que algunas se dediquen a acusar a sus parejas de malos tratos por venganza. Luego, cuando sí que es verdad, no se cree a las maltratadas. Aquí os dejo la noticia completa.

jueves, 17 de febrero de 2011

Otra imagen que vale más que las palabras

Impactante. Así es la foto ganadora del World Press Photo de este año. Se trata de una imagen tomada por la periodista sudafricana Jodi Bieber y en ella se refeleja el sufrimiento de muchas mujeres, representada en la figura de Aisha Bibi, una mujer afgana a la que le fueron amputadas las orejas y la nariz por no obedecer a su marido, que la mantenía en estado de esclavitud. La imagen que os muestro a continuación fue portada de la revista Time en agosto y habla por si misma. Una vez más sobran las palabras. Juzgad por vosotr@s mismos.

Vía El País.

lunes, 24 de enero de 2011

Mujeres en el Holocausto

Cuando se habla de literatura y Holocausto, lo primero que acude a la mente puede que sea Anna Frank y sus escalofriantes realtos. Sin embargo, ella no fue la única mujer que plasmó sus vivencias en papel durante esa etapa de la historia. Es por ello, que expertas de la Universidad de Granada, en colaboración con investigadoras de Alicante, Murcia y Vigo trabajan en el análisis y traducción de obras de 500 autoras del Holocausto. Todas estas escritoras estarán incluidas en una base de datos online que preparan, con la colaboración de instituciones como el Museo del Holocausto de Jerusalén o la Casa Sefard, en cuatro lenguas (inglés, francés, español y hebreo) y que estará disponible para todos los interesados en enero de 2012.


Todos los testimonios pertenecen a autoras de primera generación (que la vivieron directamente) o de segunda y tercera generación (vivencias a través de madres o abuelas). Esta iniciativa se enmarca en el proyecto de Excelencia CuRe. Cuerpos Re-escritos : dolor y violencia en escritoras y personajes femeninos de la literatura de mujeres, incentivado por la Consejería de Economía, Innovación y Ciencia, que ha querido abordar el tema desde diferentes enfoques. Uno de ellos es Las secuelas de la guerra en la literatura de las mujeres y, en concreto, las autoras de la Shoá u Holocausto judío que tuvo lugar durante la II Guerra Mundial.


A través de una colección de libros que arrancará en el primer trimestre de 2011, darán salida a alguna de estas traducciones además de publicar ensayos sobre el tema general del proyecto (como el ensayo Dramaturgas argentinas). El primer volumen será El Diario de Eva Heyman, una niña húngara de 13 años que relata su experiencia desde mediados de febrero hasta el 30 de mayo de 1944, periodo en el cual se produce la invasión alemana del país magiar, la constitución del gueto de Nagyvárad, ciudad en la que reside la adolescente, y la deportación de sus judíos al Campo de Concentración de Auschwitz, donde Eva morirá gaseada. Además, ya se están preparando traducciones de escritoras yídish como Java Rosenfarb y su libro Der Boym fun lebn (El árbol de la vida) y de escritoras judeoespañolas poco conocidas. Lo cierto es que me parece una iniciativa muy interesante, y ¿a vosotr@s?

Vía La Flecha.

jueves, 4 de noviembre de 2010

La moda más moral


Bueno, parece que esta semana la tendencia y la moda centran Lastrend. Sin embargo, las apariencias a veces engañan, porque detrás del tema que traigo hoy se esconden temas como la intransigencia, la mal entendida moralidad y la falta de libertad de las mujeres. El titular de la noticia es el siguiente: "Una mujer cubierta de pies a cabeza, elegida belleza moral de Arabia". En este reino musulmán no existen los concursos de belleza, sino los certámenes en los que las mujeres deben hacer valer su respeto a los valores familiares ultraconservadores. La ganadora de este certamen ha sido Zeinab Al Jatam quien, desde que terminó sus estudios escolares, se ha quedado en casa para cuidar de su familia. Arabia Saudita, que practica el wahabismo, una interpretación rigorista del islam, prohíbe trabajar a la mujer, viajar, casarse o tener acceso a los servicios médicos sin la autorización de un miembro masculino de la familia, su guardián legal. ¿Hace falta decir más? ¡Cuánto queda por hacer!

Vía La Razón.

lunes, 18 de octubre de 2010

Aborto prohibido, muerte casi segura


Empezamos la semana con una noticia impactante. No es la primera vez que en Lastrend abordo el tema del aborto. Siempre he tratado de dejar mi postura clara. Ni estoy a favor, ni estoy en contra del hecho en sí de abortar, sino que estoy a favor de que cada una haga con su cuerpo lo que considere, en función de sus creencias e ideales. Es por ello, que también estoy a favor de que las mujeres que, por las razones que sean, quieran abortar lo puedan hacer sin peligro para ellas. Sin embargo, no en todos los países esto es así. La noticia de la que os quiero hablar hoy es de la siguiente. El titular es: "Filipinas : los abortos matan 1.000 mujeres cada año". Resulta que Nicaragua, Chile, la República Dominicana y Filipinas son "los cuatro últimos países en el mundo donde el aborto está estrictamente prohibido, sin ninguna excepción". No importa que la vida de la madre esté en peligro, ni que el embarazo haya sido producto de una violación ni nada. Es por ello, que según los últimos datos publicados por el periódico suizo Le Temps, se han producido más de 500.000 abortos clandestinos cada año, que provocan la muerte de unas 1.000 mujeres". A mi forma de ver estos datos son escalofriantes, sonre todo, teniendo en cuenta que podrían ser mucho menores si el aborto no estuviera criminalizado y las mujeres tuvieran acceso a algo tan básico como medios anticonceptivos, como la píldora del día después (que por mucho que algunos se empeñen no es un método abortivo, sino un anticonceptivo de emergencia).

Artículo completo en Humanite.

jueves, 14 de octubre de 2010

Aprender de las mujeres de la historia


"Wikimujeres es un intento de dar oportunidades a todos, mujeres y hombres, de conocer a aquellas mujeres que han contribuido desde siempre, y a pesar de las dificultades, al progreso de la Humanidad desde distintas perspectivas y esa contribución ha ayudado a hacer que el mundo en el que vivimos sea cada vez más igualitario y por lo tanto más justo. Desde este portal os invitamos a aprender de las mujeres". Así se presenta el nuevo proyecto de los Ministerios de Igualdad y Educación, una web en la que se incluyen biografías de mujeres que con su trabajo y dedicación han ayudado al progreso de la sociedad. Además, ofrece la opción de consultar material didáctico sobre educación sexual, derechos humano y afectividad adaotado a las distintas etapas educativas, para que nadie se quede sin aprender del sexo femenino. Una buena idea, a mi parecer, ya que se desconoce la labor de muchas mujeres sin las cuales muchas áreas no serían lo que actualmente son. Y ¿a vosotr@s qué os parece esta iniciativa?

Vía La Flecha.

martes, 21 de septiembre de 2010

Reconocimiento a mujeres matemáticas

En Lastrend siempre nos agrada saber que se reconoce el trabajo de las mujeres, sea en el campo que sea. Por ello, hoy nos hacemos eco de una noticia referente al inicio del curso universitario en la Universidad de A Coruña. Y es que por primera vez en la historia de esta institución, una mujer, Ana Tarrío Tobar, profesora de Matemáticas y vicerrectora de Organización Académica de la UDC ha sido la encargada de impartir la leción inaugural para este curso 2010-2011 con una conferencia sobre Geometría Integral.


Además, María Josefa Wonenburguer ha sido investida Doctora Honoris Causa por la Universidad de Coruña en reconocimiento a una trayectoria ligada al mundo de las Matemáticas. Wonenburguer destaca, entre muchas otras cosas, por haber sido la primera mujer española en ganar una de las becas concedidas por el Instituto de Educación Internacional de los Estados Unidos. Desde Lastrend nos alegramos de estas dos noticias y felicitamos a estas dos mujeres por su gran trabajo.

Vía Igualdade.

viernes, 17 de septiembre de 2010

Literatura y cine


Hoy os traigo un 2 en 1 y es que antes de entrar en el tema de hoy, me váis a permitir que nombre, una vez más, a Darío Vilas, ese joven vigués responsable de H-Horror, que ha tenido el detalle de incluir un banner de este vuestro blog en dicha página web. Es por ello, que me gustaría corresponder al detalle. Así, hoy, día 17 de septiembre, queda oficialmente inaugurada una pequeña sección mensual con todas las novedades de H-Horror (asi que Darío, no dejes de enviarme las novedades ;) ). Empezamos, evidentementes, con las de septiembre:

-H-Horror convoca nuevos concursos rápidos a través de sus foros. En los últimos se sortearon dos ejemplares de la novela Y pese a todo... de Juan de Dios Garduño y otro de Calabazas en el trastero: Terror oriental. Es requisito imprescindible estar registrado como usuario.
-Se han publicado las bases para la siguiente convocatoria para su antología, que será la quinta: Horror Hispano-Monstruos Clásicos. Esta vez se trata de dar un nuevo enfoque a los monstruos de toda la vida y primará la originalidad de los planteamientos.
-También se pueden enviar proyectos, hasta el mes de octubre, para participar en el Concurso de Relatos de Todos los Santos 2010. En relación a las antologías, el pasado 11 de septiembre se hizo público el listado de relatos y autores que formarán parte de Horror Hispano: Clásicos y Zombis. La puesta a la venta del libro será en diciembre.
-Y ya para terminar por este mes, H-Horror cuenta con nuevas secciones e incorporaciones, como la de El Necrocriticón, un ser del inframundo que irá dictando sentencias y que ha comenzado por la administración de la web y una popular película que se estrenó el pasado 10 de septiembre.

Si queréis más información, todos a la web de H-Horror.


Y ahora vamos al tema del que os quería hablar hoy. Cada vez más, las mujeres tienen un papel relevante en el mundo del cine y no sólo como actrices. Conscientes de que el talento femenino muchas veces no se reconoce como se debiera, la Coordinadora de Mostras e Festivais de Cine, Vídeo e Multimedia ha abierto el plazo de presentación de trabajos para el Festival de Cortos en Femenino 2011. Podrán participar en el certamen los cortos realizados por una o varias mujeres españolas, durante 2010 y rodados en formato 35 mm o DVD. El plazo de presentación estará abierto hasta el 1 de diciembre de 2010 y las cintas seleccionadas se darán a conocer el 2 de febrero en la web del evento. Cada uno de los cortos recibirá 60 euros por las proyecciones en las distintas muestras o ciclos. Y para más información aquí os dejo el enlace de la web. Qué lo paséis bien este fin de semana!

Vía Xuventude Vigo.



viernes, 20 de agosto de 2010

Más preparación, menos sueldo

Leía ayer a última hora en la prensa que las investigadoras gallegas cobran menos que sus colegas masculinos, a pesar de estar mejor preparadas. Un ejemplo más de las desigualdades que desde Lastrend queremos destacar y hacer ver. Así, a pesar de que las investigadoras tienen mejor formación, poseen una capacidad de trabajo "indiscutible" y aplazan o renuncian a la maternidad por su trabajo, siguen siendo los hombres los que ocupan los puestos más relevantes, reciben los mejores salarios y obtienen mayor reconocimiento social. Y no lo decimos nosotros, sino el informe Situación das mulleres no sistema Ciencia-Tecnoloxía-Empresa de Galiza, realizado por el área de Igualdade da Unidade de Muller e Ciencia y para el que se ha recopilado información procedente de 164 grupos de investigación o equipos de I+D+i y de más de 618 entrevistas (298 a mujeres y 320 a hombres).


Este estudio destaca como principal conclusión, que en Galicia existen importantes desigualdades entre hombres y mujeres. Así, los primeros se sitúan en los puestos relevantes, tienen mejores salarios, no se les exige un nivel de formación tan alto para acceder a los puestos de mayor responsabilidad y desarrollan su trabajo en las áreas con mayor importancia económica y más valoradas socialmente. Sin embargo, estas desigualdades no son percibidas por las personas que trabajan en este sector. Y esto es realmente lo que me llama la atención, por que a pesar de que en este ámbito las mujeres quedan relegadas a determindas disciplinas o ciertos trabajos se las deja en niveles más bajos del escalafón, nadie protesta. ¿Porqué? Primero, por qué existen muchas formas encubiertas de discriminar, como puede ser la negación sistemática de estas desigualdades o provocar miedo a denunciar y, segundo, porque seguimos en una sociedad machista y en un sector dominado hasta hace no mucho por los hombres. Una lástima que las propias afectadas no sean conscientes de esta situación, porque mientras ellas no protesten el resto de la sociedad poco podrá hacer.

Vía A nosa terra y La Opinión.

jueves, 22 de julio de 2010

Avances contra el VIH

El Sida mata diariamente a 6.000 personas en África, más que cualquier guerra, hambruna o inundación y esta enfermedad afecta, sobre todo, a jóvenes y mujeres. Para tratar de reducir el riesgo de contagio, los científicos sudafricanos Salim y Quarraisha Abdool Karim, de la Universidad de KwaZulu-Natal, en Durban, han puesto a prueba un gel fabricado a partir del fármaco tenofovir, de Gilead Sciences Inc, que se usa como antirretroviral contra el VIH en mujeres. Los científicos han llevado a cabo un estudio en el que participaron 889 mujeres. El resultado fue una reducción de las infecciones de VIH en un 39% en este grupo de féminas de 18 a 40 años, que no eran portadoras del virus al iniciarse el experimento. Después de 30 meses de aplicación, se contagiaron 98 de las participantes: 60 entre las que tomaron un placebo y 38% entre las que usaron el gel con tenofovir en una concentración del 1%.


Las participantes tuvieron que aplicarse una primera dosis del gel entre las doce horas previas a la relación sexual y, una segunda dosis lo más rápido posible después del sexo y dentro de las siguientes doce horas. Además, a todas las mujeres que participaron en el programa de investigación se les facilitaron preservativos así como una serie de consejos y advertencias sobre enfermedades de transmisión sexual. Una vez al mes se les hacía el test del VIH mediante los que se detectó "una incidencia del VIH de un 39% menor en el grupo que usaba tenofovir". Sin embargo, parece que los efectos de este gel se van reduciendo con el tiempo, algo que preocupa a los investigadores. Parece que todavía queda mucho por hacer, sobre todo en el campo de la prevención e información, porque a pesar de todo, un total de 98 mujeres se contagiaron durante el estudio, y eso es bastante preocupante.

Vía El País.

martes, 29 de junio de 2010

Condón antivioladores

Pues eso. Leo hoy en La Opinión: "Una doctora de Sudáfrica inventa un condón con ´dientes´ contra las violaciones". Resulta que la doctora sudafricana Sonnet Ehlers se quedó conmocionada cuando hace 20 años atendió a una paciente que había sido violada. Esto la llevó a crear esta especie de condón que se inserta como si fuera un tampax y que, en caso de penetración, atrapa el pene entre sus dos ranuras interiores dentadas, que causan un agudo dolor y de la que el agresor sólo se podrá desprender con una pequeña cirugía. Además, mientras el agresor lo lleva aferrado a su pene no podrá orinar y caminará con dificultad. El dolor que provoca da a la víctima la opción a escapar o pedir ayuda. Este artilugio va dirigido, sobre todo, a las mujeres de Sudáfrica, uno de los países con mayores índices de abusos sexuales.


Y después de leer esto a mi se me despiertan ciertas dudas. Vamos a ver, cuando sales a la calle, ya sea en España, en Sudáfrica o en Latinoamerica no vas pensando en que ten van a violar y, aunque es cierto que en Sudáfrica hay más riesgos, ¿no es esto una forma de aumentar el miedo a salir a la calle? Además, esperemos que sea cómodo, porque ¿lo van a llevar todos los días a todas horas? Porque sino lo llevas puesto en todo momento no es útil, ya que si te van a violar no le vas a decir al agresor: "no, mira, espera a que me pongo esto, que te va a atrapar el pene y no me vas a poder violar". Y ¿si se te olvida quitártelo y vas a mantener relaciones con la perseona que quieres? Pobre. En fin, hay inventos que aunque se realizan con toda la buena voluntad, (de hecho, en vez de atrapar el pene del violador, lo debería directamente de cercenar) su utilidad es muy relativa. Y vosotr@s ¿qué opinais?

Vía La Opinión.

miércoles, 2 de junio de 2010

Queremos más iniciativas como esta


Ojalá se realizaran más actividades como estas. El próximo viernes día 11 de junio, el gimnasio Coliseum de Vigo realizará el séptimo seminario gratuito de defensa personal para mujeres, basado en el sistema de autodefensa llamado Krav Maga. Este curso -que se lleva impartiendo desde hace dos años- está diseñado para cualquier mujer, independientemente de su edad. El director de SKM Combat anda self defense, Felipe Meana, es el encargado de impartir estos seminarios, enfocados en la acción-reacción, de forma que las asistentes sepan, al final de la jornada, cómo reaccionar ante ataques por la espalda, agresiones con arma o agresiones sexuales pero no luchando, sino aprendiendo a cómo deshacerse y escapar del agresor. El curso se impartirá de 17:00 a 20:00 horas y las plazas son limitadas. Asi que si alguien quiere apuntarse puede hacerlo a través de la web skmspain.com. Una muy interesante iniciativa que realmente me gustaría que organizaran más gimnasios.

Vía La Voz.
Más información sobre el Krav Maga
.


viernes, 28 de mayo de 2010

Apúntate al 'Tuppersex'

Llega el fin de semana y por si tú y tus amigas no tenéis plan para estos días desde Lastrend os quiero sugerir un plan diferente: el Tuppersex. Algunas seguro que ya sabéis de que estoy hablando pero, para las que no, se trata de una reunión femenina en las que una comercial de una empresa dedicada a los juguetes y accesorios sexuales ofrece a un grupo de amigas todos sus productos. En la reunión se aprenden a usar todo tipo de productos eróticos: desde vibradores, pasando por aceites aromáticas o esposas. Estos productos podrán ser probados y tocados. Estas reuniones parecen ser bastante divertidas, siempre y cuando se dejen a un lado los tabúes relacionados con el sexo.



Una de las empresas de Tuppersex que tiene servicio en A Coruña (así como en otras ciudades de España) es Condonia. Esta empresa envia a vuestra casa a una comercial que os enseñará sus productos. Además, la anfitriona recibe gratis muestras de algunos productos. Un plan diferente para pasar la tarde entre amigas y luego probar estos productos con vuestros chicos. ¿Os animáis a probarlo?

Template by:

Free Blog Templates